grzechy główne blogasków

sylville

o, o tych tworach literackich z hipertekstem też słyszałam i jaki to potencjał. potem wykładowca dodał 'hahahaha' i wróciliśmy do mówienia o czymś innych, więc moja wiedza o tym, co jest modne w literaturze współczesnej, zatrzymała się na tym, że wszelkie gatunki sylwiczne są cacy. prawdę mówiąc wrzuciłam informację o tych hipertekstach gdzieś tam w tyłu głowy, gdzie mam wszystko, czego się kiedykolwiek dowiedziałam, więc nie mam tam nic, bo to się wzajemnie tłumi; w końcu wiadomo, że literaturę można przenieść na ekrany komputerów, nawet jeśli mi się to nie podoba, ale żeby tak obrazki, żeby linki i odyn wie co jeszcze? a pfe! mam doskonałe warunki umysłowe, żeby zostać dinozaurem, bo od początku byłabym na nie. dostałabym najlepsze argumenty - nadal byłabym na nie, bo to zbyt nowoczesne, żebym mogła być na tak. jasne, pomaga sobie zwizualizować, ale *po co* mamy widzieć *dokładnie* jak wygląda sukienka/dom? okay, w książkach historycznych to ma sens, ale w powieści? niech się wszyscy odwalą od mojej wyobraźni, może mi się ta sukienka ze zdjęcia nie podoba i chcę ubrać bohaterkę w taką z wielką kokardą i falbanką w grochy? także takie obrazki uznałabym za straszne ograniczanie mojej wyobraźni i mogłabym do końca życia siedzieć w kącie pełnym zakurzonych, starych książek i pomstować na nowoczesność xd okay, wszystko może być dla ludzi, ale wolałabym, żeby ludzie nie podłapywali nowinek tak szybko i nie byli aż tak leniwi.

Miękko

Tylko w jaki sposób wtedy literatura różniłaby się od kinematografii? Często łapię się na tym, że chciałabym opisać jakąś scenę tak, jak w filmie i martwi mnie to, że nie umiem. Ale jest też w tym coś fajnego, bo może i nie ma takich dokładnych, detalicznych opisów, ale za to pojawiają się przeróżna sposoby na ominięcie tego, opisywanie emocjonalne, skupienie na innych fragmentach i tak dalej. Nie jestem pewna czy chciałabym, żeby książki były do oglądania, dla mnie istota literatury pozostaje wciąż w tym, żeby poradzić sobie bez tych obrazków.

Nie wykluczam tego, że tego typu dzieła, sprawnie połączone, naprawdę by mi się spodobały, na razie jednak nie jestem chyba na to gotowa.

lyssan

ja wam powiem, czym literatura różni się od kinematografii - literatura jest sztuką, a kinematografia nie (powiedziała, co wiedziała, a teraz ucieka, zanim jej ktoś wyrwie wnętrzności).

Niofomune

Nie wiem, ja nigdy do tego się nie przekonam. Jestem zbyt wielką maniaczką opisów i dla mnie wszelkie próby ich wyeliminowania z lenistwa (łatwiej wyszukać obrazek w googlach, niż napisać akapit czy dwa na dany temat) będą się spotykały z moim potępieniem. Niech literatura zostanie literaturą, obraz obrazem, film filmem i tak dalej. A co do wybieranych zakończeń - trąci mi tandetą i próbą dopasowania się na siłę do jak największej liczby odbiorców. Nie traktowałabym poważnie jakiegoś dzieła, gdybym dostała do niego dwa wykluczające się zakończenia - czułabym się tak, jakby autor nie mógł się zam zdecydować i próbował upiec dwie pieczenie na jednym ogniu, jakby sam nie wiedział, do czego dąży. Nie, po prostu to całkowicie do mnie nie przemawia.

isamar

Ja nie mówię o totalnym wyeliminowaniu opisów, ja mówię o współdziałaniu. Cholernie pociąga mnie taka synteza, chociaż - hahaha - nigdy się nią nie bawiłam. Ale marzę o tym, żeby kiedyś napisać wielką, olbrzymią powieść hipertekstową z setkami alternatywnych wariantów, ale gdzież mi do tego, skoro jednej perspektywy nie potrafię dociągnąć do końca ^^

Niofomune

Wiem, ale dla mnie każdy niepotrzebnie wyeliminowany opis = 1000 lat nienawiści. Wink

Co do tych alternatywnych wariantów - jak kogoś to kręci, to czemu nie, ale tak samo jak nie jestem w stanie patrzeć pod kątem fabularnym na gry z różnymi ścieżkami do wyboru, tak na takie opowiadanie patrzyłabym raczej jak na eksperyment literacki, który jednak nie pretenduje do miana prawdziwego utworu. No i zakończenie, jakiekolwiek by się wybrało, nie miałoby takiej mocy, ponieważ równolegle istniałoby jeszcze wiele innych.

E: przecinek

sylville

isamar

Nie bój się, Sylv, nie zrobię tego w ciągu najbliższych piętnastu lat xD
Ale powiem szczerze, że gdybym zrobiła, to perfidnie w każdej, każdej jednej wersji zakończenie byłoby dokładnie takie samo. Pobawiłabym się w fatum!

lyssan

nie no, tak na poważnie, to takie hiperteksty istnieją i w wersji poza internetowej - najsłynniejszy to chyba gra w klasy, którą przeczytać można na kilkaset sposobów i wciąż ma sens. ja kiedys miałam popełnić coś takiego, wciąż mam trzy strony arkusza wydawniczego, sylf zresztą obrała to sobie za faworyta na powieść mojego życia, ale trudno, przegrało z czymś, co doszło do stron aż 20 (!) i dalej już nie dojdzie. takie życie.

Niofomune

@isamar, o, w sumie takie zakończenie by mi się mogło spodobać. Ale to chyba jedyna dobra dla mnie opcja w tego typu twórczości. Razz

Miękko

Sylville, ja zazwyczaj tak sobie tylko gdybam, ale dochodzę właśnie do tego, że nie ma co próbować nawet, bo to jest coś zupełnie innego i o coś innego niż te dokładniutkie opisy chodzi (przynajmniej mi).

A, isamar, jakby Ci się udało, to ja bym była bardzo zainteresowana przeczytaniem tego, naprawdę. Swoją drogą, był kiedyś taki film, w którym pokazane były dwie opcje wydarzeń, które się rozminęły bo bohaterka zdążyła - albo nie - na metro. Żadne ambitne kino, ale pomysł zacny i jakby jeszcze do tego dorzucić to fatum, to mogłoby być naprawdę ciekawe, ale pewnie trudne do napisania. Niemniej - pomysł zacny, za piętnaście lat będę wypatrywać takiego dzieła w internetowych księgarniach.

isamar

Była też taka książka. O Adolfie H., który w jednej wersji dostał się do akademii sztuk pięknej, a w drugiej nie ;) Schmitta, "Przypadek Adolfa H.", gdyby ktoś był zainteresowany.

sylville

póki nie przeczytałam, że schmitt, to chciałam powiedzieć, że brzmi ciekawie. jestem koszmarnie uprzedzona do schmitta, bo mnie skatowano 'oskarem i panią różą' tak okropnie, że się bałam, że mnie skopią, jeśli nie powiem, że płakałam xd dobra, aż tak źle nie było, ale narzucano mi, co mam czuć w związku z tekstem, a to zwykle sprawia, że nie chcę mieć z danym tekstem i/lub autorem nic wspólnego.

ale jeśli chodzi o filmy z takimi zakończeniami, to klasykiem jest "clue" z 1985.

isamar

Oskar i Pani Róża to najmniej przeze mnie lubiana książka Schmitta, pozostałe są w trochę inne stylu. Hitler jest ciekawy ze względu na koncepcję i momentami naprawdę niezły psychologicznie - zwłaszcza ten Hitler w wariancie historycznym. Jest też takie dziwne cuś, "Kiedy byłem dziełem sztuki", o przeciętniaku, który się sprzedaje, by artysta mógł z niego uczynić wybitną rzeźbę, ale już wrażeń nie pamiętam. Ogólnie rzecz biorąc, najpierw mnie Schmitt nudził (choć u mnie na Oskara było mniejsze parcie niż na małego Księcia), później mi się podobał, ostatnio znowu mnie zirytował jakimś średnio udanym zbiorem opowiadań, chyba. Nie cierpię opowiadań. Ale Hitler był niczego sobie jako ciekawostka.

sylville

no dobra, to jest przekonujące. jak trafię na hitlera w empiku/bibliotece, to przeczytam, tylko nie wiem kiedy, bo do połowy tygodnia muszę hugo skończyć, a potem dostanę takie cudne reportaże o wyspach owczych <3 a potem pewnie o schmitcie zapomnę, jak znam siebie.

Nikumu

Przypomniałam sobie o takich zwrotach jak "słońce chyliło się ku zachodowi", "poszła wykonać poranne czynności", "zaczęła podążać w sobie znanym kierunku" i pewnie by się jeszcze trochę ich znalazło. Ktoś wyjaśni ich fenomen i sens powtarzania ich po kilka razy w każdym poście?

isamar

Ot, klisze językowe, utarte frazesy, które tak bardzo nasuwają się na myśl, że człowiek instynktownie (i nieco bezmyślnie) je wrzuca. A jak nie czyta własnych rozdziałów - to i po kilku razy w jednym.

Ja kojarzę tylko to pierwsze, "Słońce chyliło się ku zachodowi", które też mnie niezmiernie irytowało, dopóki nie odkryłam, że u mistrza Tolkiena też się ze dwa razy pojawiło ;) Ale potem poszłam po rozum do głowy i uznałam, że nie mistrzowi się zdarzyło, tylko - zapewne - tłumaczowi.

Niofomune

Ale jak trafiło się dwa razy - dobrze. Gdyby trafiało się dwa razy na rozdział, to byłby kłopot. Zresztą, sam zwrot pasuje do pewnego stylu pisania i u osób piszących po tolkienowskiemu nie będzie raziło, gorzej, jeżeli ludzie wrzucają własnie takie utarte zwroty w tekst, który jest napisany językiem bardzo przeciętnym i przezroczystym, bo wtedy rzeczywiście takie konstrukcje mogą razić. Tak samo jeśli ktoś konsekwentnie klepie tekst po neostaropolsku (chociażby pani Brzezińska) to nie będę się czepiać staropolskich wyrażeń - gorzej, jeśli pojawiają się one całkowicie od czapy, bo piszący gdzieś taki zwrot podchwycił.

Deneve

U Jakuba Ćwieka w "Krzyżu Południa" jest "zejście na kolację"! Także tu nie można nic zarzucić działalności tłumacza. Ale akurat do "zejścia" podchodziłabym może z uśmiechem, a zarazem z pewnym dystansem, to nie brzmi aż tak rażąco, jak "poranne czynności" - bo te są jednoznaczne. A co do wcześniej wymienionego, to właśnie uroki naszego języka, w którym jedno słowo ma wiele znaczeń (zresztą tak chyba jest wszędzie), co nie znaczy, że przesadne upraszczanie i posługiwanie się "zejściem" jest dobre.

Cath

Dobra, i w czym problem? No oprócz podążania w sobie znanym kierunku, które brzmi podejrzanie ;P.